یک نفس از روح خود‌‌‌ای جان در جانم بدم
یک گل بوسه ز لبهایت به لبهایم بزن
یک دم از آن خاطرات کام فراموشی بگیر
از برای عشق این لحظه به کف،بر دف بزن
از صدای ساز من،این شهر رقصان گشته است
و نوای شور مردم غم به زندان بسته است
مردمان هم در بر عشق و جنون افتاده اند
از برای مردمم،ای جان صنم بر دف بزن
شاهدان گویند کاین شهر از حسادت خسته است
راه خود را بر دروغ و نفرت وغم بسته است
شهر من خنجر ندارد تا زند کس پشت کس
ای رفیقم این رفاقت را ببین،بر دف بزن
صدقه ندهد کس برای ملک و املاک بهشت
برندارد این قلم،قاضی برای سرنوشت
نان شب،کس را دگر محتاج و بیچاره ندید
ای صنم از بی نیازان گشته ایم بردف بزن
ارزوهایم نگفتم،ارزو ناگفتنیست
دست کم آنرا کشیدم،آرزویم دیدنیست
چون جوانم،آرزوها بر جوانان عیب نیست
از برای آرزوی یک جوان بر دف بزن

واسه شام یه کاسه کوکو گذاشت جلوم مامانم،همشو خوردم هی با نون و فلفل و ترشی ،(من وقتی مدت طولانی چیزی نخورم،ضعف معده میگیرم،اشتهام زیاد میشه،حالمم بد بشه از خوردن احساس سیری نمیکنم،)بعد داشتم سفره جمع میکردم بابام گفت من شام نخوردم،حالا من فقط یه کوکو گذاشته بودم😶😂نگفته بود خبب

با پژواک چت میکردیم،

من میدونم و میفهمم که شرایط جامعه ما چجوریه و ماها با چه نوع عقاید و فرهنگی بزرگ شدیم .

نمیگم همیشه،اما بیشتر اوقات وقتی کسی از حال بدش یا دلنوشته توی وبلاگ چیزی میزاره،برای اینه که اون لحظه افکارشو بنویسه و جلو روش بیاره

دارم" آس و پاس در پاریس و لندن' از جورج اورول رو میخونم .یجورایی یه بخشی از زندگی نامشه وقتی که توی فقر زندگی میکرد

چه صبح قشنگی..

حس میکنم بار حقیقت پزشک شدن که از اول تا همین شونزده سال بهم دادن و داشتمش داره کنده میشه ازم و رنگ واقعیت رو از دست میده.

یه مسیر پر روزمرگی،یچیز ثابت قابل پیش بینی،با اینده نسبتا تضمین شده

توی یکی از وبا سر یه پستی کلی خواننده بهش توپیده بودن،حالا همه اینا به کنار جواب صاحب وبلاگ به یکی از کامنتا خیلی توجهمو جلب کرد (بحث سر جنسیت زدگی بود) بهش یچی گفته بود تو مایه‌های اینکه چرا خودت وقتی میخواد دفاع کنی پسرارو میکوبی؟این دقیقا درسته و یکی از چیزایی که مسیر فمنیسم رو به گوه کشونده.